In 1993 besluiten vier jonge Britten van South Devon om samen ‘rockin’ R&B’ te gaan spelen in een band die ze “The Nightporters” noemen. Ian Roberts (vocals / guitar / harmonica), Martin Vowles (gitaar / backing vocals), Chris Robbins-Davey (double bass) & Kevin Crowe (drums / backing vocals) traden in gans Europa op en hun shows blijven voor de vele fans, als legendarisch herinneringen bij. “The Nightporters” brengen twee albums uit: in 1997 het debuutalbum “Feelin’ Good” en in 1999 “Rollercoaster” (met Ben Waters als pianist & Johnny Dyke als Hammond B3 organist). In 2002, na een succesvolle tour in Canada, op het hoogtepunt van hun succes, split de band totaal onverwacht. In 2013, twintig jaren na de oprichting van de band, besluiten de vier leden van het eerste uur, om tussen juli en september, een eenmalige reünie tour te doen. Op +/- dertig plaatsen in Groot Brittannië (17), Noorwegen (2), Nederland (2) en België (7) zal de eerste line up van de band een wervelende show brengen. Chris Robbins-Davey zit hiervoor ruim tweeëntwintig uren in het vliegtuig, want hij vliegt hiervoor vanuit Brisbane, AU, waar hij nu woont, naar de UK. Merk echter op dat alle leden van de band na de split in 2002, het muzikaal heel druk hebben gehad, want ze zijn blijven opnemen en touren in de blues en R&B scene. Samengewerkt is er met “The Wildcards” (Vince Lee - lead vocals & guitar, Martin Vowles - guitar & backing vocals, Al Wallis - bass & backing vocals, Kevin Crowe - drums & backing vocals), met zangeres Becca Langsford (die de backings doet op het album “When The Moon Shines Bright” van de “Wildcards”) en met “The Big Town Playboys” (Mike Sanchez – vocals, piano, Ian Jennings - bas) e.a.
In Herselt, tijdens de 16de editie van het (Ge)Varenwinkel Festival zal de band een van de Belgische optredens verzorgen en maakte Rootstime van de gelegenheid gebruik, om met de muzikanten een kort interview te doen, voor ze aan de afsluiter van de zaterdagavond begonnen. Ze waren alle vier rond half negen op de afspraak en hadden meer dan een goed humeur… Het gebabbel in de namiddag in de tent had hen blijkbaar deugd gedaan!

Wat heeft er jullie toe aangezet om na tien jaren - twintig jaren sinds de oprichting in 1993 - om terug te gaan spelen in de originele line up?- Van Wie kwam dit idee?

Alles begon in Denvon in 1993 en in 2002 zijn we uit elkaar gegaan, na onze tour in Canada. De split is voor ons zeker niet onverwacht of plotseling gekomen, omdat Chris (Robbins-Davey, double bass) al een jaar vroeger de groep verlaten had (n.v.d.r. en naar Brisbane, AU, immigreerde). We hadden toen al veel optredens gedaan, we waren uitgeput van het touren en e.e.a. verliep toen heel chaotisch. Op zich waren we alle vier goede vrienden, maar dingen gebeuren er nu eenmaal en na onze terugkeer op de luchthaven in Heathrow, leeg en totaal uitgeput, was de split een feit. Zo snel is het toen allemaal gegaan. Het idee van de reünie was een idee van Martin Vowles (gitaar / backing vocals). Martin, die aan het touren was, realiseerde zich opeens dat 2013 voor “The Nightporters” een jubileum jaar zou geweest zijn…Op nog geen maand tijd werden de contacten telefonisch gelegd, afspraken gemaakt en was bijna alles geregeld. Daarom konden we vrij snel aan deze reünie tour beginnen…   

Gezien ,jullie succes en gezien jullie gestopt zijn op de piek van jullie populariteit, was er bijna geen risico dat het ‘niet zou werken’? – Waarom kwam de reünie er nu pas en niet vroeger?

Het grootste risico dat er was, was dat niet iedereen zou willen mee doen aan deze reünie… en het risico dat alles niet zou kunnen werken, was er wel degelijk. Een van de problemen was de verhuis van Chris naar Australië en (grapje van Martin) we moesten het doen… voor het geld...
Nadat Chris de groep verliet, was dat in feite het einde van The Nightporters. Dit realiseerden we ons vrij goed. Een aantal andere heel bekwame en goede bassisten vervoegden de groep – ik noem iemand als Al Gare, de man met de kale ronde kop op een van de foto’s die je bij hebt (hilarisch gelach volgt er). Nu speelt hij in de groep van Imelda May (n.v.d.r. een Ierse rockabilly zangeres). Ook al deden al de bassisten hun job heel goed, de magie van de originele line up is nooit meer terug gekomen…

(By the way…) Hoe kwamen jullie aan de naam van de groep? Had het te maken met jullie nachtleven?

Ian kwam met de naam voor de band. Muzikanten zijn ook mensen die vaak ’s nachts moeten werken… en de fans vonden het een goede naam.

Hoe hebben jullie zich voorbereid op de tour? – Het eerste optreden?

(Hilarisch!) We (Ian & Martin) zijn gaan oefenen in de keuken van Kevin (Crowe, drums / backing vocals) en via ‘Skype’ hadden we contact met Chris in Brisbane. We begonnen te oefenen en het was verbazend hoe tijdens de repetities alles heel snel terug kwam: de teksten, de nummers… In feite waren we er al bijna klaar voor na de éérste repetitie.  

Hoe waren de reacties na de eerste show?

Na ons eerste optreden (n.v.d.r. in Brixham, UK) waren de reacties fantastisch! Vele shows in de UK waren lang op voorhand uitverkocht. Meestal hadden we volle zalen en vaak totaal onverwachte reacties.

Spelen jullie na twintig jaren nog altijd dezelfde muziek? Zijn jullie als groep veranderd? Klinkt jullie sound nog hetzelfde?

In feite zijn we zelf niet ouder geworden (opnieuw hilarisch gelach en gemompel). We hebben ons als muzikanten meer ontwikkeld en spelen nog dezelfde genre muziek van toen. In de set die we straks zullen spelen zitten vele nummers van toen. De sound is nog altijd “The Nightporters” sound… daar komt geen sleet op en die heeft geen problemen met ouder worden.

 Waarom slechts deze dertig optredens en waarom in deze periode? Wat heeft de keuze van deze vier landen bepaald?

We hadden een probleem met tijd, omdat Chris terug moet naar Australië. Alle optredens moesten in een bepaalde periode gedaan worden.
De keuze van deze landen? We hadden nog op veel meer plaatsen kunnen optreden. Zelfs in Finland of Ierland zijn we heel populair. Daar hadden we ook kunnen spelen. België was er bij omdat we van bier houden… In België hebben we trouwens ook heel veel vrienden en het land ligt ons nauw aan het hart. Zelfs vandaag hebben we opnieuw vrienden gemaakt!

Was dit niet de ideale periode om een ‘live’ album op te nemen? Uiteindelijk kennen we tussen 1992 en 2002 (amper) twee albums van de groep… Gaan jullie niet graag naar een studio?

Er is inderdaad aan gedacht om een live album op te nemen… We hebben erover nagedacht om in de “Paradiso” in Amsterdam op te nemen…
Tot en met vandaag hebben we slechts twee albums. Maar, vergeet niet dat we tien jaar gestopt zijn! Of zijn we misschien wat te lui? (gelach…) Ondertussen hebben we een nieuw “The Best Of” album. Op het album staan ook nieuwe nummers: zes tracks zijn nog niet eerder uitgebracht. Ons probleem is tijd. Als je naar onze tour schema’s kijkt zie je wat ik bedoel. De planningen zijn verschrikkelijk. We hebben live opnamen overwogen, maar we wisten toen niet wat er op ons af ging komen. We hebben nog genoeg nummers om een derde album te kunnen vullen.

Wat staat er op de play list van deze avond? Werken jullie met een vast play list? Extra’s, wijzigingen…

We spelen vooral de oude nummers, maar er zullen vanavond ook nieuwe dingen gespeeld worden, die we hier zelfs nog nooit gespeeld hebben.
We werken op de play list altijd met een aantal vaste nummers, de basis van de show. Verder zijn de live nummers ook altijd heel lange nummers – tot 10 en soms zelfs tot 15 minuten!

Schuurmans Eric

meer foto's

Discography:

1997: “Feelin’ Good” – Indigo Records, debut album – re-released in 2001
1999: “Rollercoaster” – Indigo Records, with Ben Waters (piano) & Johnny Dyke (Hammond B3)
2013: “The Very Best Of 1995-2002” (Rockin’ Rhythm’n’Blues And Rarities)

Set list 2013:

Just Keep Loving Her
Mellow Down Easy
Let ‘Er Roll
Wang Dang Doodle
Baby Please
Feelin’ Good
Hip Shake
Blue And Lonesome
Ramblin’ Man
Certainly All
Quit That Stuff
Don’t Start Cryin’ Now

Catfish
Heartbreak Town / Baby Pls Don’ t Go